Wszystkie te przekształcenia odmieniają wręcz całą naszą świadomość i podświadomość, wpływają też na zmianę naszego stosunku wobec miłości. Przecież pod względem osobowościowym, psychicznym człowiek współczesny w znacznej mierze nie jest takim, jakim był dawniej i dlatego też jego miłość w znacznej mierze nie jest taka, jak dawniej bywała. Stąd też może się ona stawać jakby mniej gwałtowna, bardziej anemiczna; częściej też aniżeli z miłością możemy mieć do czynienia ze zwykłym zakochaniem, zachwytem, popędem, z seksem oddzielonym od uczuć. Ale też. równocześnie miłość współczesna staje się silnym bodźcem ludzkiego istnienia, wzbogaca się wewnętrznie, staje się bardziej „pojemna”, bardziej wartościowa, zwiększa się jej ranga na tle innych wartości. Postępujący wciąż proces rozwoju człowieka zawsze — niestety — niesie ze sobą pewne skutki ujemne. I zyski i straty w tym względzie wydają się być odwiecznymi satelitami ludzkiego losu. Dotyczy to także miłości. Przekształcając się wraz z biegiem historii i ona również coś „po drodze” zyskiwała i coś traciła.
