W cytowanych już badaniach Towarzystwa Rozwoju Rodziny nad obyczajowością młodzieży robotniczej i chłopskiej 1/4 respondentów nie umiała określić, jaki rodzaj miłości stanowi dla niej idealny wzorzec, model, który mógłby służyć jako punkt odniesienia dla definiowania własnych stanów emocjonalnych. Liczna grupa młodych mówiła o „wielkiej miłości romantycznej”. Sądzić można, że na rozpowszechnienie takiego modelu miłości wpływa wspomniany już wcześniej fakt, że w środkach marsowego przekazu — odgrywających dużą rolę w for- . mułowaniu opinii, postaw i ideałów młodzieży — miłość jest z reguły przedstawiona jako dar losu, coś niepowtarzalnego, uczucie, w którym jednoczy się ^szczęście, tragizm i cierpienie. W tej sytuacji model miłości nie kojarzy się z powszednimi, zwyczajnymi kontaktami z dziewczyną czy chłopakiem, a więc w niewielkim stopniu oddziałuje na wzór stosunków między partnerami. Tym chyba można tłumaczyć faikt, że miłość jest stosunkowo rzadko wymieniana jako istotny element „chodzenia ze sobą”. Daje się jednak zauważyć, co wynika z różnych wypowiedzi młodych osób na temat miłości, że znaczny odsetek młodzieży ceni miłość „prawdziwą” jako uczucie wzniosłe, wieloaspektowe i trwałe. Zarówno dziewczęta, jak i chłopcy zwracają uwagą, że dopiero „prawdziwa” miłość może dać szczęście i zadowolenie. Jako jej znamiona przyjmują potrzebę obcowania, pełne oddanie i wzajemne zrozumienie się partnerów, poczucie bliskości, przyjaźni, wierności, zgodność upodobań, znaczenie aktu płciowego *.