Wskazania powyższe odnoszą się również w pełni do postępowania panów

Istnieje bowiem i dla mężczyzn wiele odmian i stylów mody w zależności od ich wieku, typu urody i usposobienia. Oddajmy tutaj głos kobiecie, która tak pisze o męskim stylu: „Może być mężczyzna stylowo i umiejętnie zaniedbany a la Robinson Cruzoe: długie włosy, broda, wąsy, skórzana kurtka, dżinsy, trykotowa koszulka i torba-worek na ramieniu. Może być w typie sportowym, w golfie, wiatrówce, dżinsach. Może być starannie ubrany: w garniturze z eleganckimi dodatkami, jak muszka, krawaty czy barwne chustki pod szyją. Może ubierać się w stylu wojskowym czy myśliwskim lub po angielsku w ciemnej dyplomatce, sztywnym kapeluszu i z parasolem w ręku. Istnieją setki możliwości, byle tylko nie Stosować stylu mieszanego, czyli braku stylu” . Dodać dalej można, że niezależnie od wybranego stylu i obowiązujących kanonów mody, jednym z podstawowych elementów atrakcyjnego wyglądu, zarówno dla pań, jak i panów, jest wygląd czysty i świeży. Ubranie odprasowane i wyglądające schludnie zawsze podnosi urodę i dodaje wdzięku tak kobiecie, jak i mężczyźnie. Moda^na ogół we wszystkich okresach starała się wyraźnie różnicować mężczyznę i niewiastę, eksponować odrębność płci. Dopiero od kilku lat pojawiła się na świecie moda zwana „unisex”, czyli „ponadpłciowa”, która robiła z kolei wszystko, aby zatrzeć naturalne różnice pomiędzy kobietą a mężczyzną. Chłopcy zaczęli zakładać jedwabne bluzki ozdobione haftami i koronkami, nosić obuwie na wysokim obcasie i długie, fryzowane włosy. Dziewczęta, nie gardząc również tymi strojami, dołączyły także do damskich akcesoriów — męskie spodnie „dżinsy”, „klosze” i „dzwony”, kamizelki i kurtki. Moda ta również przyjęła się wśród młodzieży i stała się jej protestem przeciwko utartym opiniom społecznym o tym, „co jest przyzwoite” i „co przystoi” mężczyźnie i kobiecie w dziedzinie stroju i uczesania.