Dojrzała ¡miłość jest rozumiana więc jako subiektywnie doświadczone zadowolenie z kontaktu z ukochaną osobą połączone z afirmacją jej wartości i rozwoju w takim stopniu, jak własny. W takiej miłości ludzie nie przejawiają postawy obronnej w stosunku do innych osób, ani też do własnych zewnętrznych impulsów — nie czują się zagrożeni. Ich zachowanie wolne jest od nawyków i utrwalonych stereotypów. Przeciwnie — partnerzy są wówczas naturalni, spontaniczni i otwarci .w wyrażaniu swych uczuć. Nie ukrywają swoich błędów i wad. Umożliwia to im pełniejsze poznanie zarówno .własnego „ja”, jak i „ja” 'ukochanej osoby. W ten sposób rozwija ,się samoświadomość jednostki, osiąga ona wgląd we własne możliwości rozwojowe. Przejmują one decydującą rolę motywacyjną; na ich podstawie jednostka kształtuje własne prawa i zasady zachowania. Stąd też kochający się ludzie nie odczuwają tego, że muszą spełniać wymagania lub oczekiwania (partnera, ,mogą czuć się psychicznie „obnażone”, a jednak mają poczucie bezpieczeństwa; doświadczają, że są kochane, chciane, akceptowane.
