„Trzeba przyznać — pisze M. Kozakiewicz — że późniejszy bieg rozwoju stosunków społecznych w tej dziedzinie potwierdził analizę Engelsa, który podkreślił, że pełnia romantycznej miłości będzie możliwa dopiero wtedy, kiedy ludzie będą sobie naprawdę równi i będą w swoim życiu kierować się tylko porywami serca, a nie rachubami ekonomicznymi, występowaniem barier rasowych czy społecznych” . Takie więc pojmowanie miłości romantycznej jest już bardzo bliskie dzisiejszemu rozumieniu miłości pełnej, dojrzałej i głębokiej. W życiu codziennym jednak pojęcie romantycznej miłości kojarzy się powszechnie z takimi jej atrybutami, jak: niepowtarzalność tego uczucia, jego siła i piękno, uszlachetnienie i wzbogacenie duchowe, tragizm i cierpienie, realizacja* marzeń przez uczucie. Potrzebę tych romantycznych marzeń i ich obecność w życiu współczesnego człowieka potwierdzają liczne listy kierowane do redakcji pism kobiecych i młodzieżowych. Na przykład jedna z reprezentantek „romantycznych wpływów” pisze do redakcji „Kóbieta i Życie”: „W młodości dużo czytałam. Najbardziej lubiłam książki o miłości. Naczytałam się — a potem marzyłam, że to ja spotykam ordynata Michorowskiego, że to mnie wybierze na damę swego serca jakiś natchniony poeta i całe życie będzie pisał do mnie wiersze. Hrabiów już nie ma, poeta też mi się nie trafił — wyszłam za mąż ża kolegę ż technikum… Męża zazdroszczą mi wszystkie koleżanki. Jest dobry, troskliwy, nie pije… A jednocześnie taki jest zwyczajny, szary, nie mający w sobie nic z romantycznego kochanka. Gdybyż ten mężczyzna mojego życia był bardziej uwodzicielski na co dzień, czulszy, nadskakujący — właśnie bardziej książkowy”.
