Natomiast im wyższy stopień hierarchii uczuć, tym pełniejsza świadomość człowieka przy jednocześnie subtelniejszych ich przejawach, narastaniu trwałości i pogłębianiu się jiczucia. Przez głębię należy tu rozumieć stopień wpływu tych uczuć na trwałe postawy człowieka. Do najtrudniej osiągalnych, wielu ludziom wręcz nie znane w ich rozwoju uczuciowym, należą uczucia altruistyczne — czyli bezinteresowne, gotowe do wyrzeczeń i rezygnacji osobistej na rzecz drugiej osoby, wspólnoty, idei itp. Właśnie głęboka i dojrzała miłość powinna się charakteryzować takimi uczuciami, powinna być altruistyczna, czyli taka, w której przejawia się dążność do uszczęśliwienia drugiej istoty, choćby nawet kosztem własnych wyrzeczeń, w której przekroczyło się na stałe postawę biorcy, a ugruntowała się postawa dawcy, sprawiająca radość i przyjemność człowiekowi.
Wcześniejsze lub późniejsze uzyskanie dojrzałości uczuciowej zależy na ogół od tego, jak się człowiek przygotował do osiągnięcia tego pułapu emo- cjonalno-społecznego, jakie umiejętności rozwinął w sobie i jak je doskonalił poprzez różnorodne sytuacje i doświadczenia. Wspominaliśmy już, że potrzeba więzi uczuciowej kształtuje się w człowieku od momentu urodzenia i trwa nieprzerwanie do końca jego życia. Doświadczenia każdego okresu ludzkiej biografii są niezmiernie ważne. Począwszy od noworodka i małego dziecka, którego potrzeby uczuciowe zaspokaja matka, poprzez uczenie się umiejętności obdarzania innych uczuciami, życzliwością i pomocą, kiedy dziecko podrasta, do okresu marzy- cielstwa, adoracji i flirtu, kiedy zdobyte doświadczenia, umiejętności nie tylko brania, ale i dawania w przyjaźni zaczynają procentować w koleżeńskich stosunkach i pierwszych kontaktach z sympatią.
