Wielka jest więc siła oddziaływania wzorów „historycznych” i „klasycznych” kochanków na nasz współczesny stosunek do miłości, na jej pojmowanie i odczuwanie. Zawdzięczamy im pewne modele i wzorce uczuciowe, które wiele znaczą w dzisiejszym podejściu do spraw miłości. Na przykład symbolem i mitem miłości od wieków jest legenda o Tristanie i Izoldzie. To silne, głębokie i tragiczne uczucie dwojga kochanków zrosło się w naszej wyobraźni z głębokim przeżyciem, z wiernością — wbrew wszystkim przeciwieństwom, z cierpieniem. Z imionami Romea i Julii wiąże się żywiołowość uczuć, egzaltacja, patos miłości, idee solidarności w uczuciu „aoż p grób”. Współczesny człowiek czyni wiele aluzji i porównań odnośnie szekspirowskich bohaterów. Mit Don Juana wiąże się z kultem sprawności seksualnej, zręcznej, skutecznej, ale i agresywnej zdobywczośći. Mit Casanovy to znów sztulka uwodzenia traktowana jako sztuka dla sztuki. Zdaniem Zbigniewa Lwa-Starowicza, niebagatelny jest wpływ tego mitu ma uformowanie pewnej współczesnej obyczajowości bycia, a niemożliwość j,ego realizacji rodzi często poczucie nieatrak- cyjności i małowartościowości w człowieku *.
