W XX wieku miłość romantyczna nabrała jednak generalnie innego sensu i innego znaczenia niż jej osiemnasto- i dziewiętnastowieczne poprzedniczki. Wzorce jej, powielane przez filmy, telewizję, książkę, sentymentalne szlagiery i przeboje, traktuje się jako kulminacyjny moment doświadczeń uczuciowych człowieka, w których romantyczna miłość staje się „… humanistyczną ideą, czynnikiem stosunków międzyludzkich, zjawia się w kulminacyjnym punkcie romansu i utwierdza w małżeństwie” *. Socjologowie wskazują więc, że w warunkach dość monotonnego życia w cywilizacji wielkomiejskiej naszego wieku miłość romantyczna staje się jedną z ostatnich szans na indywidualizację konstrukcji własnego życia, dodaje jemu uroku oraz pozwala na jego stylizację dramatyczną, będącą wyrazem potrzeby piękna i uosobionego uroku. Powstanie tej nowej odmiany miłości współczesnej, miłości romantycznej, bardzo wyraźnie wyprzedzającej na wiele dziesięcioleci rozwój społeczny, dostrzegł już Fryderyk Engęlś. Wyróżnił on kilka istotnych składników tej nowej miłości: jej obopólny, wzajemny charakter, taki stopień intensywności i ^rwałości, przy którym nawet wzajemne nieposiadanie się i rozłąka wydaje się obu stronom największym nieszćzęściem, tak że gotowi są w imię tej miłości ryzykować nawet życiem, wreszcie podniesienie miłości do rangi nowego kryterium moralnego, według którego ważne jest tylko to, czy dany związek płciowy lub małżeństwo wynikły z wzajemnej miłości czy nie.
