Współcześnie się twierdzi, że miłość łącząca kobietę i mężczyznę jest konsekwencją ich całego życia, w którym niemalże od okresu płodowego człowieka zbiera się doświadczenia uczuciowe, które rzutują na ostateczny kształt miłości w wieku dojrzałym. Psychologia rozwojowa ustaliła wyraźnie zaznaczające się fazy i etapy w rozwoju życia uczuciowego człowieka oraz jego zainteresowań erotycznych i seksualnych. Mówi się o „miłości dziecięcej”, o „pierwszej miłości” wieku dojrzewania, o „miłości młodzieńczej”, o „pierwszej dojrzałej miłości” itd. Na rynku wydawniczym można znaleźć sporo książek i broszur przedstawiających fazy rozwoju uczuciowego człowieka.i kształtowania się jego popędu płciowego. Chodzi tu o różne „odmiany” miłości, która zmienia się wraz z ludzkim wiekiem. Kochają się już przecież nieraz nawet małe dzieci, które snują dziecięce marzenia o wspólnym życiu w przyszłości. Kochają się dziewczęta i chłopcy w wieku dojrzewania i w okresie maturalnym. Kochają się ludzie dojrzali, starsi i całkiem starzy. Każda z tych miłości ma swoje radości i kłopoty, swoje marzenia i problemy. Wiadomo, że pierwsza miłość nastolatków jest najczęściem uczuciem nietrwałym, które dość szybko przemija. Tylko wyjątkowo i rzadko przekształca się ono z czasem w miłość młodzieńczą i miłość dojrzałą. I to jest prawidłowość rozwoju ludzkiej uczuciowości. W tych pierwszych sympatiach i „chodzeniach ze sobą” dokonuje się bowiem dojrzewanie uczuciowo-emocjonalne młodego człowieka. W owym czasie dość częste są zmiany obiektu sympatii, a upodobania mają tę wartość, że zwiększają skalę porównawczą doświadczeń młodych ludzi, dają poznać różnorodność typów psychicznych.
