„Chodzenie ze sobą” jest w różnych środowiskach młodzieży podobne w formie i funkcjach. Wyraźniej je różniauje – wiek młodzieży, na przykład u młodszych dziewcząt i chłopców, na etapie miłości „cielęcej” lub „szczenięcej” (opisanych w . poprzednim rozdziale), „chodzenie” charakteryr żuje się głównie wspólnym spędzaniem czasu wolnego’i aktywnością towarzyską. Głównie się tu liczą pociągające cechy zewnętrzne partnera, jego postać, głos, wygląd, kolor włosów itp., które przesłaniają braki charakteru i intelektu. Braki te wcześniej czy później jednak się ujawniają, powodując nieuchronne rozczarowania młodych ludzi. Ponieważ jednak samo uczucie nie było głębokie, następuje łatw.o zerwanie i poszukiwanie nowego obiektu do „chodzenia ze sobą”. Wśród młodzieży starszej związki uczuciowe są coraz trwalsze, częstsze jest także podejmowanie współżycia seksualnego, częściej też partnerzy wiążą „chodzenie” z planami małżeńskimi. Ten etap — nazywany czasem „chodzeniem ze sobą na poważnie” — można uznać za współczesną wersję narzeczeństwa.
