Od wielu stuleci istniały wzory kulturowe określające dość wyraźnie charakter stosunków między kobietą a mężczyzną. Utrwalała je i eksponowała sztuka, obyczaje, ideały społeczne i religia. Od wieków też różnorodnie pojmowany był ten stosunek między dwiema płciśmi, w zależności od właściwości i funkcji przypisywanych w danej epoce i w danych warunkach społecznych — kobiecie.
Obok kultu kobiety i kobiecości mamy więc do czynienia w historii z traktowaniem jej jako niewolnicy, „narzędzia”, pożądanego „przedmiotu” czy traktowaniem jej wręcz z brutalnością i pogardą. W poprzednich epokach utożsamiano kobiecość z pięknem, delikatnością, źródłem wartościowych wzruszeń, jak też znane są nam obyczaje średniowiecza, kiedy to kobietę uważano za „źródło grzechu”, ostoję przewrotności itp.. Każda epoka i każde społeczeństwo wytwarzało swoisty dla siebie model kobiecości, a tylko bardzo nieznacznie retuszowało prawie niezmienny od wielu stuleci stereotyp męskości. Warto zaznaczyć, że na przestrzeni historii zawsze istniała dość duża zgodność w formułowaniu poglądów, jaki charakter stosunków jest dopuszczalny między dwiema płciami, jaka powinna być w miłości i małżeństwie kobieta, jaki powinien być mężczyzna, co wolno w tym względzie jednej i drugiej stronie itp.
