W zakres kultury uczuć wchodzi również delikatność miłosnych stanów i reakcji, czułość i serdeczność — wiążąca się trwale z koniecznością poznawania potrzeb uczuciowych partnera i ich spełniania. Jest to także umiejętność rozwijania i kultywowania szerokiej skali uczuć — od szacunku, serdeczności, czułości do poczucia solidarności, spójności, odpowiedzialności i przyjaźni.
Kultura miłości wymaga wreszcie znajomości metod i sposobów postępowania, aby podsycać uczucia partnera, pielęgnować wspólną więź uczuciową, a nawet umieć walczyć o miłość osoby, którą się kocha. Całość tych uczuciowych poczynań jest nierozerwalnie związana z ogólną kultur^ człowieka, kwestią kształtowania siebie samego, kontrolą i doskonaleniem umiejętności i osobowości ludzkiej. Drugim ważnym czynnikiem warunkującym pomyślność i harmonijny rozwój małżeńskiego związku (lub innego związku uczuciowego) jest kultura Współżycia partnerów, czyli sposób zachowania się na co dzień kochających się ludzi. Kultura uczuć i kultura współżycia wiążą się w naturalny spo sób; powinny się integrować w praktyce życia. Na ten temat napisano już bardzo wiele na przestrzeni stuleci, jednak w dalszym ciągu nie uda się chyba nikomu zaproponować uniwersalnej recepty na szczęśliwe pożycie dwojga ludzi. W związku ich występuje bowiem ogromna mnogość rozmaitych spraw, których rozwiązanie zależne jest od wielu subiektywnych i obiektywnych czynników i okoliczności, a także od osobistej kultury partnerów. Zgodność opinii występuje -jednak co do jednego* a mianowicie, że utrzymanie szczęścia dwojga ludzi, utrwalenie tych stanów, choćby w pewnym ich wymiarze, jest wielką sztuką i umiejętnością ludzką, którą trzeba nabywać tak jak każdą inną umiejętność, choć jest ona od innych znacznie trudniejsza.
